Michèle Baudet en ik zijn op bezoek in Castricum in het atelier van Noam Ben Jacov. Noam is lid van de Vishal sinds 2017. Het atelier is ook meteen zijn presentatieruimte. Ons verwelkomt de geheel eigen sfeer van een soort ´all over´ kunstwerk met architektonische installaties, figuratieve beelden, lichtobjecten en tekeningen. Iets later toont Noam ons zijn catalogus waarin al zijn dansperformances staan die hij georganiseerd heeft in het verleden.

Elk snippertje papier en elk gebogen ijzerdraadje belichaamt een figuur. Ik krijg het gevoel dat al zijn ideeën zich in de loop van de tijd interactief in deze ruimte met elkaar hebben verbonden. Michèle ontdekt een prachtige 3D opstelling van kleine vierkante papiertjes die allemaal gespietst zijn op dunne ijzerdraad staafjes. De papiertjes tonen allemaal eenvoudige oergezichtjes die net niet dreigen weg te waaien in de anonimiteit.
Aan de muur hangt een variatie van kleinere gipsen reliëf sculpturen elk in zijn eigen omkaderde ruimte waarin een figuurtje dat telkens in een andere verhouding staat tot een bol. Zacht van uiterlijk, zonder scherpe contouren of randen accentueren de figuurtjes de stilte en de leegte van de ruimte waarin ze op reis zijn.

In het centrum van het atelier hangt boven zijn werktafel een object in wording. Het is een onregelmatig en veellagig raster van houten latjes. Kleine tekeningen van mensen op calquepapier zitten tussen de vele rechthoekjes in. Van ver af lijkt het object een onderdeel van een architectonische verkenning, van dichtbij heb ik de indruk dat ik naar de ingetogen levens van flatbewoners kijk. Ik voel me aangetrokken door deze kleine maar wel sensuele wezens. Binnen hun bouwsel, wat als een meta lichaam werkt worden de bewoners vastgezet in velen mini-domeinen. Het hele object voelt haast gewichtsloos.

In het atelier hangt verder nog een serie van ingelijste tekeningen met telkens een opgekruld silhouet van een verstrengeld geraakt mens in een draadgevecht. De verschillende vormen van een krul in een draadvlecht doen me denken aan de restanten van insecten en ´insect´ is dan ook de titel van deze serie. Een beweging zet zich voort door het variëren van het motief en tegelijk wordt de beweging stopgezet door het idee dat ik tegenover een wat gruwelijk leeggezogen resultaat van een spinnen-maaltijd sta.

Noam bouwt vaak zijn voorwerpen rond een terugkerend leidmotief zoals het net of het rooster. De betekenis van een soort van ´oer- of grondtoon´ vindt Noam in de muziek van Steve Reich en hij plaatst zijn kunst bewust in de realiteit van de dans. Zo heeft hij voor professionele dansers speciale objecten ontworpen en choreografieën gemaakt die in soms urenlange performances werden opgevoerd.

Claus-Pierre Leinenbach