7 september t/m 13 oktober 2024
Opening: vrijdag 6 september om 17.00 uur.
De tentoonstelling sluit aan bij het Haarlem Vinyl Festival, dat plaatsvindt van 27 t/m 29 september.
Met werk van Annabelle Binnerts, Berend Strik, CellaVie L*A*B (Marcella Kuiper & Albert Aarts), Edwin Zwakman en Patrick Corillon. Curator: Renée Borgonjen
Singles en elpees hebben elk hun eigen toerental. De expositie 33 1/3 RPM (rondes per minuut) is als een album met verschillende nummers/werken die elk vragen om een specifieke manier van beschouwen, waarbij ze zich ontrollen en tot leven komen. In de duur vindt wording plaats.
Henri Bergson schreef over de ervaring van de tijd als duur, wanneer de mens zich overgeeft aan zijn intuïtie “waarmee men zich verplaatst in het innerlijk van een voorwerp om [ermee] samen te vallen”
Net als bij muziek vloeit een moment voort uit het vorige en blijft elk moment deel uitmaken van het volgende. In Stil de tijd van Joke Hermsen is een heel hoofdstuk gewijd aan Bergson en de tijd als duur.
Annabelle Binnerts – kamerscherm als stille getuige
Een kamerscherm waarin teksten resoneren. Een ruimte die zich ontvouwt, niet alleen in het groot maar ook in het klein, waarbij letters in verschillende vormen verschijnen en verdwijnen als je er als beschouwer langs loopt en ze als het ware activeert – als verschillende tracks uit een verleden die zich ophouden in deze tussenruimten tot ze uit de schaduw treden en weerklinken. A room with a ghost inside.
Patrick Corillon – fictie die zich ontrolt in verhaaltijd
Het openbare leven van de twintigste eeuw komt tot leven met een drietal fictieve straatnaam-borden. Mogelijke scenario’s die zich hebben afgespeeld op andere plaatsen ontvouwen zich hier, ter plekke, in je gedachten. In de werken van de Frans-Belgische kunstenaar vertaalt ruimte zich steeds in een specifiek tijdsverloop. De kunstenaarsboeken, in de vitrines, laten verschillende stadia van verschuivende beeltenissen zien, als een verhaal dat zich in beweging zet. Op het scherm een animatie met bomen en bladeren als herinneringen, waartussen de mens zich beweegt, naar het verleden toe of terug naar de toekomst. Je kunt gaan zitten naast de boomstronk in de vensterbank en lezen wat er zich afspeelde op de plek waar de boom ooit stond en in de spiegel zie je even een glimp van jezelf maar was voorheen het spiegelbeeld van Oskar Serti te zien.
Berend Strik – rekto verso
In zijn zoektocht de drijfveren van ‘de kunstenaar’ te ontcijferen, raakte Strik gefascineerd door de kaders van de werken waar Pollock rondom had gelopen, om er van alle kanten aan te kunnen werken – de bewegingen van zijn ‘action painting’. De foto van Pollocks bespatte ateliervloer is gekanteld. Strik vermengt de sporen van Pollocks acties met zijn stiksels van draden en stof, die de gefotografeerde werkelijkheid intensiveren en doen ‘zingen’, als de imprint van geluid in vinyl. Een kleiner werk midden in de ruimte is van beide zijden te bezien. Net als bij een elpee is er sprake van een A en een B kant, vergelijkbaar met de glazen ezels van Lina Bo Bardi, die ook meer van het proces en de geschiedenis van een werk prijsgeven. Het derde en kleinste werk heet Giacometti On Golden Fiction en toont de met sigarettenpeuken en brandvlekken bezaaide vloer van het atelier van deze kunstenaar. De kringels rook, die daaraan voorafgingen, lijken er nog rond te waren.
Edwin Zwakman – een partituur van Louis Andriessen
De schetsen in de vitrine tonen een gestemde ruimte, geleed door de strepen van het potlood van de componist Louis Andriessen, waarmee die zijn partituren noteerde. Deze schetsen leidden tot de geënsceneerde foto Bend. Een partituur van Andriessen is in de ‘achter’ de Vishal gelegen Phil op de glazen gevel gedrukt, een grafische notatie naar ontwerp van Karel Martens van het muziekstuk dat Andriessen had gespeeld tijdens de heropening van het gebouw, Klokken voor Haarlem. In de Vishal hangt de nieuwe ‘partituur’ van Zwakman precies onder die klokken, die elke avond rond de schemering in het stadslandschap klinken.
CellaVie L*A*B* – de tijd vliegt
De zaden van de esdoorn zijn in vorm verwant aan vleugelmoeren. Zo combineren ze moeiteloos tot een samenstel met de kleine tandwielen, waarmee ze ronddraaien. Niet precies 33 RPM maar in een dromeriger snelheid, op weg naar het Symbioceen, een tijdperk waarin mens, natuur en technologie in balans samenleven en profiteren van elkaars bestaan. Een wolk van vuurvliegjes lijken ze te vormen, voorzien van een eigen soundscape.